Susan van Agten groeide uit van ‘tomboy’ tot ritueelbegeleider bij uitvaarten. Een levensweg die zij aflegde door interesse, geloof en vertrouwen te hebben. Het vertrouwen hebben in hoe je weg ook loopt gunt zij ook kinderen en jongeren in deze tijd. Ze pleit voor minder prestatiedruk en meer ontspannenheid in tijd en ruimte om te ontdekken.
“Op de basisschool was ik een echte tomboy.” Susan blikt met plezier terug op haar jeugd. Ik klom samen met mijn buurjongen in bomen, stookte vuurtjes en speelde met autootjes. Omdat ik kort haar had dacht ook iedereen dat ik een jongetje was.” Susan vond dat prima totdat ze een jaar of 14 was en bij de meiden wilde horen.
Welke schoolkeuzes maakte jij?
“Ik kwam in Arnhem op het lyceum terecht, een katholieke school, mooi gelegen. Daar volgde ik het gymnasium met alle talen. Ik kon goed leren en beleefde er veel plezier aan. Naast school zat ik op tennis en paardrijden.”
Na het afronden van het gymnasium, koos Susan voor de studie rechten. “Ik was geïnteresseerd in politiek. Het was de tijd van Van Agt, Den Uyl en Wiegel. Die wereld sprak mij aan. De school en mijn ouders vonden mijn keuze prima.”
Wat volgde er na de studie rechten?
Susan ging in Nijmegen studeren maar bleef bij haar ouders wonen. “Mijn vader vond het niet nodig dat ik op kamers ging en ik vond dat prima. Hierdoor heb ik toen geen echte studententijd gehad.”
Tijdens haar studie kreeg Susan interesse in het internationale werk als bedrijfsjurist. Het leek haar leuk om in het buitenland te gaan studeren. “Ik las met belangstelling over het Europacollege in Brugge, vroeg een beurs aan, deed mee aan de selectie in Den Haag in Frans en Engels en ging met een gedeelde beurs weg. Het was geen volledige beurs omdat mijn Frans een update nodig had. Fanatiek en ambitieus als ik was, voldeed ik netjes aan de opdracht en volgde een talencursus. In Brugge haalde ik de ‘verloren’ studentenjaren in!”
Voor welke keuzes stond jij na jouw studies?
“Na de afronding van mijn studie in 1984, dacht ik dat iedereen op mij zat te wachten. Niets was minder waar. Ik kon geen baan vinden, bouwde geen werkervaring op en woonde weer thuis bij mijn ouders.” Toch ging Susan niet bij de pakken neerzitten. Ze stuurde een open sollicitatie naar de NCM (Nederlandse Credietverzekering Maatschappij) in Amsterdam, die op zoek was naar academici om intern op te leiden. Een gelukstreffer, ze werd aangenomen. “Ik ging in Amsterdam op kamers en werkte drie jaar op de afdeling exportkredieten. Daar leerde ik mijn man kennen. We trouwden en toen ik in verwachting raakte van onze oudste, ben ik gestopt om fulltime moeder te worden. Uiteindelijk hebben we vier kinderen gekregen.”
Hoe verliep jouw levensweg?
“Inmiddels waren we naar Abcoude verhuisd en gingen we daar als jong gezin naar de kerk. Dat was ik van huis uit gewend.” Susan sloot zich als vrijwilliger aan bij de liturgiegroep van de kerk. Ze haalde veel voldoening uit haar inzet en kon er haar spreekwoordelijke ‘ei’ kwijt. Het vrijwilligerswerk droeg bij aan Susans persoonlijke ontwikkeling: “In de loop der jaren is mijn geloof verlichter geworden. Ik neem de Bijbelteksten minder letterlijk en beleef daardoor het geloof dieper en rijker.”
In haar ‘Kerkwerk’ verzorgt Susan de liturgie, de overweging, nam zij deel in de pastoraatgroep en wordt zij ook gevraagd uitvaarten te regelen. Het laatste raakt haar. “Omdat ik het goed wil doen volgde ik een cursus uitvaart en ontdekte hoe goed dit werk bij mij past. Ik weet de juiste woorden te vinden, liefdevol en met veel empathie, de emoties zitten mij niet in de weg. Toen de kinderen uit huis gingen, wilde ik verder met het mooiste werk dat er is: Het begeleiden van de afscheidsceremonie bij uitvaarten. Ik vond een opleiding ritueel begeleiding en schreef mij in januari 2016 in bij de Kamer voor Koophandel.”
Wat drijft jou in jouw werk?
“Om opdrachten te krijgen moest ik ook commercieel aan de slag, niet mijn favoriete bezigheid.” Susan’s eerste opdracht was geen uitvaart maar een huwelijk van een zoon van een vriendin. Toen de bruid haar uitnodigde voor een netwerkbijeenkomst van BNI, besloot Susan zich aan te sluiten. Ze leerde actief pitchen waardoor haar business een positieve push kreeg.
“Ik doe prachtig werk. 95% van mijn werk gaat over het geloof. In de huidige tijd niet voor iedereen bekend terrein, maar vaak was de overledene nog gelovig en willen nabestaanden dit geloof een plekje in het afscheid geven. Ik kan met oprechte aandacht en symboliek van toegevoegde waarde zijn.”
Wat is jouw advies voor het maken van keuzes aan jongeren?
“Ik voel mij voldaan, met mijn gezin, mijn vrijwilligerswerk in de kerk en mijn werk als ritueelbegeleider. Hierdoor leef ik ontspannen, wat ik ook aan de kinderen heb kunnen doorgeven. In tegenstelling tot veel hoogopgeleide ouders om mij heen die ik druk op hun kinderen zie leggen. Ik vind het belangrijk om zonder stress kinderen het vertrouwen te geven dat je keuze nu, niet per se voor de rest van je leven is. Mijn boodschap is dan ook: Kies een opleiding die je nu interessant vindt, want het leven kan later altijd anders lopen. Heb vertrouwen dat het goed komt. Neem tijd en ruimte om te ontdekken.”