Vanmorgen zag ik beelden van New York. Die drukke stad nu helemaal stil. Bijna geen verkeer, geen toerisme, geen hectiek. Vorig jaar oktober deed ik daar zelf als toerist nog aan mee. Wow, je weet dat het daar ook verplicht binnenblijven is, maar toch doen deze beelden mij wat. Dat een virus dit bewerkstelligt. Een buitenbeeld dat een onwerkelijk gevoel van binnen losmaakt.
Het coronavirus en de communicatie hierover dwingen ons naar binnen te gaan, letterlijk en figuurlijk. Thuis blijven is niet zo’n probleem, de berichtgeving wel, zo ontzettend veel. Het lijkt wel of er niets anders meer bestaat. Persoonlijk volg ik nog maar één keer per dag het nieuws. Meer berichten wil ik niet horen, ongewild heeft het een negatieve invloed op mijn gedachten. En juist in deze tijd is het hard nodig om positief te blijven. Hoe je dit moet doen, krijg je op een presenteerblaadje aangereikt. Nog nooit waren er zoveel webinars over een positieve mindset en kansen pakken, gratis toegankelijk. Ook ik volg er zo nu en dan één, tussen de bedrijven door. Want ‘gelukkig’ heb ik nog voldoende werk. Dat is bij mensen om mij heen en in het hele land ook wel anders.
Ook zie ik steeds meer communicatie van binnen naar buiten. We bellen en ‘zoomen’ wat af. Vanuit thuis met de buitenwereld. Ook persoonlijke gevoelens worden creatief gedeeld. Shirts met een hart voor de zorg voor het raam, beren voor de kinderberenjacht en dit Paasweekend bij ons een hockeystick voor een speurtocht georganiseerd door de hockeyclub van mijn kinderen. Foto’s van gezinnen thuis op social media. Borden met teksten als je niet dichtbij elkaar kunt komen, hartjes op de stoep voor oma’s en opa’s, complimenten aan mensen die voorheen niet gezien werden, zoals schoonmakers en vakkenvullers en gratis pizza’s weggeven aan mensen die hard werken. We willen laten zien dat we met elkaar meeleven, bereidwillig zijn om te helpen en om elkaar geven. Hoe mooi is dat!
Ondanks dat ik de hectiek mis, de inspiratie van ontmoetingen, het delen van enthousiasme in gesprekken, geniet ik ook van de rust. Er is meer tijd om na te denken over waar we mee bezig zijn en intense gesprekken met mijn kinderen te voeren tijdens onze dagelijke ommetjes. Vol verwondering kijk ik naar het opbloeien van de natuur. Ik maak tijd voor telefoongesprekken met familie, vrienden en relaties, die verder gaan dan alleen de vraag ‘ben je nog gezond’? Het lucht op dat er geen schreeuwende commerciële advertenties zijn, maar een rustiger mediabeeld vanuit hulp- en deelgedachten. Een bewuster communicatieproces dat mij wel aanspreekt, terwijl ik zelf ook erg commercieel kan zijn.
Zullen we dit straks, na de virustijd, volhouden? Bewuster communiceren, met elkaar meedenken in plaats van elkaar aftroeven? Met ruimte en respect voor iedereen. Vanuit het binnenste uitingen naar buiten brengen. En genieten van het buiten zijn? Ik ga ervoor, jij ook?
(Maar dan wel graag in vrijheid. Ik snak naar ‘een terrasje pakken met een vriendin’.)