Iedere week doe ik mijn duurloop, samen met mijn loopmaatjes. Twee keer per week is het trainen, in het weekend laten we onszelf uit. We lopen tussen de 10 en 20 km, afhankelijk hoe ieders conditie is, het is altijd samen uit en thuis.
Vanaf het verzamelpunt lopen we binnen drie minuten het bos in. Dat is een groot pluspunt als je op de Utrechtse Heuvelrug woont. Een heerlijke loopomgeving waar je actief tot rust komt. De eerste kilometers kletsen we wat af, lekker bijpraten over wat je gedaan hebt of wat er komen gaat. Soms ook over de voorbereiding van wedstrijden die we gaan lopen. Meestal valt het kletsen ineens stil. Omdat we moeten focussen op de weg die we lopen, de ongelijke ondergrond, de heuvels die extra energie vragen of gewoon omdat de natuur het ons ‘oplegt’. Je loopt immers in de natuur, wie zijn wij dat we die omgeving met ons geklets verstoren.
Op het moment dat wij stil zijn, komt het bos om ons heen in actie. Haasjes, eekhoorntjes en vaak ook hertjes kruizen ons pad, komen nieuwsgierig om de hoek kijken en springen mee. Vogels begeleiden ons met hun gezang. Zo mooi als je daar aandacht voor hebt. En bomen komen tot leven. Okay, het zijn stilstaande kolossen, maar als je ziet hoe verschillend iedere boom is. De kleur, de afmeting, de takken en uitstulpingen. Je kunt er zo een verhaal bij maken. En dat is wat er bij mij dan gebeurt.
Iedere duurloop ontstaat er bij mij een story. Vanuit de stilte landen de woorden in mijn hoofd. De dagelijkse zaken verdwijnen naar de achtergrond, een nieuw verhaal ontstaat. Een sprookjesverhaal, omdat de kleuren zo mooi zijn, boomschorsen die blauwgroen kleuren, weidse, knalgroene grasvelden, ik zie de Disney-prinsessen hier al ronddansen. Een kaal stuk met alleen boomstammen, een plek waar een storm flink heeft huisgehouden, ik hoor de dieren met grote ogen hun verhaal vertellen en vluchten. Soms zie ik mijzelf van bovenaf lopen. In een uitgestrekt bos- en heidegebied, als eenzaam poppetje in een zo machtige omgeving. Waar ga je heen, wat beweegt je om dit te doen?
Vaak wijzen we elkaar ook op bijzondere momenten, de zon die doorkomt en sprankelende strepen in het bos laat zien. Oude bomen die het hebben begeven en worden overwoekerd door zwammen. De eerste wilde bloemetjes of paddenstoelen.
Na afloop bedanken we elkaar voor de loop, niet omdat het moet, maar omdat het gevoel daar is. We hebben gezamenlijk en in stilte, genoten. Eenmaal thuis, stromen de woorden en ideeën weer. Een writersblock verdwijnt als sneeuw voor de zon. Voor een uitdaging heb ik een oplossing. Nieuwe gedachten. Heerlijk, de stilte zet veel in beweging, creëert.
Esther